Η διεθνής κοινότητα είναι με κομμένη την ανάσα και τα βλέμματα στραμμένα στην Ουάσινγκτον και τη Μόσχα. Με την Ουκρανία και τις ΗΠΑ να συμφωνούν σε 30ήμερη εκεχειρία, η μεγάλη πρόκληση για τον Πούτιν είναι το κατά πόσο θα δεχτεί αυτή την πρόταση και πώς θα αντιδράσει στη νέα πίεση που του ασκεί ο Τραμπ. Και ξέρετε, όταν οι δυνατοί παίζουν το παιχνίδι, η πραγματική μάχη δίνεται πίσω από τις λέξεις και τις κινήσεις, σε ένα σκηνικό γεμάτο ανατροπές και αμφιβολίες.
Ο Πούτιν, με την εμπειρία του και τη δυναμική της Ρωσίας στο πεδίο, εμφανίζεται να ελέγχει το παιχνίδι. «Η Ρωσία προελαύνει», δηλώνει ανώτατη πηγή του Κρεμλίνου, και αυτό δεν αφήνει πολλά περιθώρια για συμβιβασμούς. Αντίθετα, ο Τραμπ, αν και έχει ξεκάθαρα περιορισμένα χαρτιά στα χέρια του, όπως η αύξηση της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι ούτε το πιο ισχυρό ούτε το πιο επιθυμητό όπλο του.
Η ουσία; Η Ρωσία, παρά τις οικονομικές συνέπειες από τις κυρώσεις, κρατάει τις θέσεις της: αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, εγγύηση μη ένταξης στο ΝΑΤΟ και η Κριμαία στα χέρια της. Τα λόγια του Κρεμλίνου είναι αδιαπραγμάτευτα και οι υποχωρήσεις μάλλον αποκλείονται.
Όμως το μεγαλύτερο ερώτημα παραμένει: ποιος πραγματικά είναι o μοχλός πίεσης που διαθέτει ο Τραμπ για να αναγκάσει τον Πούτιν να πει το «ναι»; Όσο κι αν τα στρατηγικά παίγνια της διεθνούς σκηνής είναι περίπλοκα, το πιο σοβαρό παιχνίδι παίζεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και αυτό, αγαπητοί μου, μόλις ξεκίνησε.
